نمایش شخصیت‌ها (شخصیت‌پردازی نمایشی) در سووشون

سووشونِ سیمین دانشور، از جمله رمان‌هایی است که حضور شخصیت، در آن بسیار پر‌رنگ است و نویسنده، از شخصیت‌پردازی- به ویژه شخصیت‌پردازی نمایشی- برای تقویت ساختار اثر و انتقال بهتر معنا، بسیار سود برده است. شخصیت‌پردازی به دو شیوه‌ی گزارشی و نمایشی انجام می‌شود. شخصیت‌پردازی گزارشی به‌وسیله‌ی توصیف مستقیم و شخصیت‌پردازی نمایشی به‌کمک برخی از تکنیک‌های ویژه (از جمله گفتگو، عمل، صحنه‌پردازی، نام، لحن و شیوه بیان) صورت می‌پذیرد. کاربرد هریک از این تکنیک‌ها به‌نوبه‌ی خود به زیبایی اثر و تواناساختن مخاطب در درک معنا و شناخت شخصیت‌ها کمک می‌کند. درحالی‌که در شخصیت‌پردازی گزارشی، نویسنده خود به‌توصیف مستقیم خصلت‌ها و مشخصات ظاهری، رفتاری و روحی شخصیت می‌پردازد، در روش نمایشی، تنها شخصیت را وادار به "عمل" و "صحبت" می‌کند و به خواننده اجازه می‌دهد که خود استنباط کند و با درنگ دریابد که چه‌انگیزه و خلق‌وخویی در پشت آنچه شخصیت انجام می‌دهد، پنهان است؛ در واقع نویسنده تنها حرکات و گفتار را به‌نمایش می‌گذارد. از هر دو تکنیک نمایشی و گزارشی، در سووشون استفاده شده است، اما شخصیت‌پردازی نمایشی، در این اثر کاربرد بیشتری دارد. البته از بین تکنیک‌های شخصیت‌پردازی نمایشی، گفتگو و انتخاب هوشمندانه‌ی نام شخصیت‌ها، به خلق شخصیت‌های سووشون بسیار کمک کرده‌است.